Tagada to jedna z atrakcji wiedeńskiego parku rozrywki Prater. Denise przychodzi tu prawie codziennie od 6 lat. Przychodzi pokręcić się raz i drugi i trzeci, żeby zapomnieć o swojej przeszłości.
„Kiedy jestem na karuzeli mogę wreszcie się uwolnić, moje problemy odlatują”, mówi młoda kobieta. W ten sposób Denise na moment ucieka od rzeczywistości.
Reżyseria Bernhard Wenger
Operator obrazu: Rupert Höller
Montaż: Bernhard Wenger
Operator dźwięku: Özgür Anil
Muzyka: DJ Webby
Wersja polska: Julia Ślesicka
Wywiad
Bernhard Wenger
Reżyser
„Spróbowałem zrobić z tego
pozytywny film,
pomimo jego tragicznego tematu”.
- Jak narodził się pomysł na ten projekt?
„Równowaga” powstała w ramach moich studiów w Akademii Filmowej w Wiedniu. Podczas pierwszego semestru musieliśmy nakręcić dokument. Poszedłem szukać inspiracji do wiedeńskiego parku rozrywki „Prater”.
Szukałem czegoś innego, a w parkach rozrywki nie zawsze wszystko jest takie, jakim się wydaje. Gdy zobaczyłem Denise na elektrycznej karuzeli „Tagada”, od razu się nią zainteresowałem.
Długo obserwowałem Denise, a potem zadałem jej pytanie, które najbardziej mnie nurtowało: „Jak ty to robisz?”. Jej odpowiedź brzmiała: „Przychodzę tu od sześciu lat, prawie codziennie”. Wtedy byłem pewien, że za tym stoi coś więcej. Powiedziałem jej, że szukam tematu na dokument i spytałem, czy zgodzi się na wywiad.
- Denise opowiedziała Panu o swoim trudnym dzieciństwie i młodości. Jak zdobył Pan jej zaufanie?
Od początku zdecydowałem się nagrywać wszystkie wywiady z Denise. Bardzo się przede mną otworzyła i opowiedziała całą swoją historię. Na jaw wyszła prawda, której nie byłem w stanie przewidzieć. Rozmawialiśmy wiele razy i powstało około 8 godzin nagranego materiału.
Zapytałem jej, dlaczego chciałaby zrobić dokument na podstawie swojej historii. Odpowiedziała mi: „Z jednej strony zawsze dobrze jest mówić o swoich problemach, z drugiej chciałabym pokazać ludziom, że nieważne jak bardzo źle nam jest, zawsze możemy odnaleźć jakieś wyjście, które da nam siłę do dalszej walki”.
Dla mnie ważne było, żeby film transmitował to przesłanie. Spróbowałem zrobić z tego pozytywny film, pomimo jego tragicznego tematu.
- Słyszymy głos Denise, ale nigdy nie widzimy jej mówiącej prosto do kamery. Skąd taka decyzja?
Po części dlatego, że miałem nagrania dźwięku, na których Denise opowiadała mi po raz pierwszy swoją historię. Myślę, że odtworzenie tych emocji i autentyczności, które temu towarzyszyły, byłoby niemożliwe.
Po części dlatego, że nie jestem fanem dokumentów w stylu „Talking Head”. Nigdy nie przyniósłbym kamery na pierwszy wywiad, ponieważ mogłoby to hamować mojego rozmówcę lub powodować u niego dodatkowy stres.
- Proszę opowiedzieć nam o technicznej stronie filmu, szczególnie o ostatniej scenie, w której kamera nagrywa z jeżdżącej karuzeli.
Kręcenie było relatywnie łatwe, towarzyszyliśmy Denise w parku rozrywki przez dwa dni. Jej wizyty tam przebiegały zazwyczaj dość podobnie, więc mogliśmy się do tego dobrze przygotować.
Najtrudniejsze były oczywiście ostatnie sceny, podczas których jesteśmy z kamerą na karuzeli. Musieliśmy zlecić Akademii Filmowej zrobienie specjalnego uchwytu, aby przymocować do niego kamerę. Dźwiękowiec siedział po prawej stronie kamery, ja siedziałem po lewej i zrobiliśmy 30 okrążeń razem z Denise.
Założenie było takie, aby wraz z kamerą zbliżać się do Denise i w końcu wejść z nią na karuzelę, czyli do jej świata.
-
Proszę opowiedzieć nam o Pana kolejnych projektach.
Mimo że bardzo cenię filmy dokumentalne, skupiam się na kinie fikcyjnym. Od czasów „Równowagi” nakręciłem kilka filmów krótkometrażowych i w międzyczasie pracuję nad scenariuszem do mojego debiutowego filmu „PFAU”.
- Słowo na temat 99 i tłumaczenia Pana filmu na inne języki?
Cieszy mnie bardzo, że historia Denise, a przede wszystkim jej nastawienie do życia, dotrze w wielu wersjach językowych do tak szerokiej publiczności. Bardzo za to dziękuję.